1.2

Dzień minus sześćdziesiąty pierwszy, 2 września

- Hej, Cal, widziałeś już listy? - odwróciłem się na dźwięk znajomego głosu. Ashton stał przy przystanku. Najwidoczniej nie zauważyłem go, kiedy przechodziłem.

- Nie, nie widziałem - podszedłem do kolegi i zacząłem kopać jakiś głupi kamyk czubkiem buta.

- Jesteś w 'A', rozumiesz to? Cała nasza ekipa oprócz Luke'a idzie do 'B'. Jesteś udupiony - skwitował z grymasem.

- Czekaj, co?! - ożywiłem się. Nie idę do 'A', nie ma takiej możliwości.

- No właśnie to. Wracasz do domu? - spytał, wyraźnie próbując zmienić temat. Byłem mu za to po części wdzięczny, nie chciałem wkurzać się jeszcze bardziej.

- Nie, wybierałem się do Julie, ma moje słuchawki po wczorajszym koncercie, zostawiłem je w jej torebce.

- Ta, jasne - Ash wywrócił oczami.

- Nie rozumiem, o co wam wszystkim chodzi. Julie jest pusta i płaska, czy naprawdę sądzisz, że ktoś, a tym bardziej ja, mógłby kłamać na temat spotkania z nią? - pokręciłem głową z niedowierzaniem.

- W sumie masz rację. Dzisiaj świętujemy, nie? Ostatni dzień wolności.

Westchnąłem ciężko. Nawet mi nie przypominaj.

- Jasna sprawa, załatw coś na rozkręcenie imprezy - powiedziałem ostrożnie rozglądając się, czy aby na pewno nikt nas nie słyszał.

- Oczywiście, szefie - zaśmiał się, a ja posłałem mu szybki uśmiech i oddaliłem się. Picie w naszym wieku było jeszcze nielegalne, ale udało się nam już mnóstwo razy, dlatego rozmawiamy o tym poniekąd otwarcie.

Skręciłem w Blofinn Street i poczułem brzęczenie telefonu.

Wyciągnąłem go z kieszeni i odczytałem powiadomienie.

Veronica Darkstone dodała cię do grona znajomych.

Nie znałem tej dziewczyny i nie miałem jeszcze pojęcia, że zawróci mi w głowie, ale przyjąłem jej zaproszenie i napisałem do niej najgrzeczniej jak tylko potrafiłem; po jej zdjęciu profilowym wywnioskowałem, że jest ułożona i kulturalna.

*C: Hej, znamy się? :)*

Nie było mnie stać na nic więcej, bo bliżej się jej przyjrzałem. Miała niesamowite niebieskie oczy i czarne włosy do pasa. Jej nos był malutki i perfekcyjnie współgrał z jej wargami, które osłaniały rząd idealnych, białych zębów. Co ja...? Boże, Calum! Może i jest ładna, no i co. Inne też są, powtarzałem sobie w myślach. Nie zakocham się.

*V: Nie hahaha, ale idziemy razem do klasy, a ja zaprosiłam całą listę, żeby mieć jakiś punkt odniesienia jutro ;)*

To całe niezakochiwanie będzie trudniejsze niż myślałem.

***

Reszta dnia minęła mi na powrocie do domu z twarzą w telefonie, kiedy zawzięcie wymieniałem wiadomości z Veronicą, oraz na bezsensownym leżeniu na łóżku, kiedy powiedziała, że musi iść.

- Calum, kochanie, chcesz coś na kolację? - zawołała moja mama z kuchni.

- Nie jestem głodny, dzięki! - odkrzyknąłem.
To był chyba pierwszy raz, kiedy odmówiłem kolacji. Wiedziałem, że to wróży kłopoty.

-------
Przepraszam! Pisałam wszystko od nowa na telefonie (!), bo wszystko, co miałam na komputerze, mi się usunęło :(((((((((
Mimo wszystko łapcie 1.2, mega spóźniony, ale jest. :')
PROSZĘ O 4 KOMENTARZE POD TĄ CZĘŚCIĄ, NASTĘPNA POJAWI SIĘ DOPIERO WTEDY, GDY ZNAJDĘ TU 4 KOMENTARZE :))))))))
*szantaż XDDD*