3.3

Nawet Ashton Irwin. On zdecydowanie był księciem. I prostytutką.

- Co? Ale jak? Veronica, jak to... Kiedy? - plątał się, lustrując mnie wzrokiem. - Nie ogarniam. - no to jest nas dwoje, Ash.

- Co: trochę się zmieniłam. Jak: farba do włosów, piercing, tatuaże. I ubranie. Kiedy: w ciągu czterech miesięcy od wyjazdu twojego pieprzonego kumpla - prychnęłam, a on spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- Calum nadal cię kocha, Veronica. Nie musiałaś robić... tego.

- Tak mi dobrze - ucięłam. - Nie muszę się przejmować tym, co pomyślą inni. Robię to, co chcę.

- Puszczając się? - wypalił, a ja zmierzyłam go wzrokiem. Gnojek.

- A ty? Jesteś od teraz męską prostytutką? - zadrwiłam, a on spuścił wzrok.

- To osobisty temat, zostaw go w spokoju, okej?

- Aha, więc ty możesz wtrącać się w moje osobiste tematy i podważać moje decyzje? - spytałam z niedowierzaniem, a on westchnął ciężko.

- Dzwoniłaś do niego?

- Po co? I tak pewnie jest zbyt zajęty Patricią.

- Pracuje - zignorował moją poprzednią wypowiedź. - Jest kelnerem. Trish na razie pracuje z nim, dopóki nie pójdzie do szkoły za kilka miesięcy.

- Hood pracuje? - otworzyłam szeroko oczy, a on skinął.

- Nie chcę wam w niczym przeszkadzać... - zaczął Ian, więc przeniosłam spojrzenie na niego. - Ale stoicie w korytarzu mojego mieszkania, czy nie możecie przejść do jakiegoś pokoju jak cywilizowani ludzie?

- Zobacz, cywilizowany się znalazł - wskazałam podbródkiem na jego koszulkę z rozwścieczoną małpą. Przeszliśmy jednak do salonu.

- Hej, ona też ma uczucia! - oburzył się, a ja wybuchnęłam śmiechem. Ashton spojrzał rozbawiony na Boyce'a, po czym wystawił do niego rękę.

- Ashton Irwin - przedstawił się, a Ian ujął jego dłoń i potrząsnął nią lekko.

- Ian Boyce. A ta tu blondzia to Melanie, pewnie nawet ci się nie przedstawiła - wywrócił oczami, a ja uśmiechnęłam się na ten widok. Był najbardziej ułożony z naszej trójki, ale nadal bezpośredni.

- A ta tu brunetka jedzie ze mną - wskazał na mnie, a mi dosłownie opadła szczęka.

- Co, do cholery?!

- Słyszałaś. Jedziesz ze mną.

- Dokąd?

- Do mnie - wzruszył ramionami, a ja przyjrzałam mu się uważnie. Chyba nie mówił o... - Boże, Veronica! Nie, nie dlatego. Zamieszkasz ze mną.

- Przecież nawet cię nie znam!

- Ale poznasz. Pakuj swoje rzeczy. Co ci szkodzi spróbować? Możesz przyjechać na razie na jedną noc. To tak, jakbyś zostawała na noc po.

- Nigdy nie zostaję na noc - zaoponowałam, ale on tylko pokręcił głową.

- Zawsze musi być ten pierwszy raz.

I wyszedł, zostawiając mnie w salonie samą z moimi zszokowanymi przyjaciółmi.

- Wow, chyba po raz pierwszy odkąd ją poznałam, Mel zabrakło języka w gębie - zaśmiałam się, próbując zmienić temat.

- Bo to cholerne ciacho, Ron-Ron! - wyjrzała za framugę łudząc się, że jeszcze zobaczy Irwina, jednak on już opuścił mieszkanie.

- No i? Kumpluje się z Hoodem.

- Naprawdę zamierzasz to tak rozgrzebywać? Ja pierdolę - Talbot uderzyła się dłonią w czoło, a ja dobiłam ją jeszcze w ramię. - Zamierzasz z nim pojechać?

- Nie - zaprzeczyłam kategorycznie.

- Dlaczego? Co ci szkodzi? - spytał Ian, siadając na stole. Cywilizowany człowiek, hm?

- Bo to cholerny Ashton Irwin, jak mam się do niego wyprowadzić?! - wybuchnęłam i przetarłam twarz dłońmi.

- Pojedź na jedną noc, weź tylko trochę rzeczy. Potem możesz wrócić - Melanie uśmiechnęła się do mnie sztucznie, a ja już wiedziałam. Zdecydowanie chciała się mnie pozbyć.

- Zawsze wiedziałam, że na niego lecisz - rzuciłam. Wyszłam z pokoju zanim zdążyła zaoponować. Spakowałam kilka najważniejszych rzeczy do torby i wróciłam do przyjaciół.

- Tylko, proszę, nie na blacie. Nie chcę potem kroić chleba z myślą, że wy... - wzdrygnęłam się teatralnie, po czym wybuchłam śmiechem. - Kocham was, idioci. Nie pozabijajcie się. - poprosiłam i wyszłam z pokoju.

- Nie obiecuję! - krzyknął za mną Ian, a ja uśmiechnęłam się pod nosem.

***

- Daleko jeszcze? - mruknęłam, patrząc przez okno na przednim siedzeniu.

- Jedziemy dopiero pięć minut - zauważył. - Ale nie. Niedaleko.

I faktycznie. Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Ashton naprawdę mieszkał z klasą. Jego mieszkanie miało wszystko, czego było mi potrzeba - dużą łazienkę, ogromne łóżko w sypialni (tylko jednej, ale była jeszcze kanapa w salonie) i szerokie parapety, na których uwielbiałam przesiadywać - jedyny nawyk, który pozostał po starej Ronnie. Może nie będzie wcale tak źle...?

- Rozgość się - rzucił, ściągając buty w korytarzu i przechodząc do sypialni. Ruszyłam za nim i położyłam swoją torbę koło łóżka z westchnięciem.

---------------

Dobra, wiem, jest krótko, ale cały 3 rozdział będzie krótki (ma mieć tylko 6 części) i ma na celu jedynie przedstawienie wam najważniejszych wydarzeń pewnego okresu. Rozdział 4 będzie o wiele ciekawszy, a 5 i 6 to już w ogóle :')

Jeśli jeszcze ktoś nie widział: moje fanfiction o Michaelu, 'nieco' inne niż Studniowa :) KLIK

Mam dziś zły dzień, więc notka trochę drętwa, uh :'c

Kocham was mocno xxxx