2.1

(((Rozdział pisałam przy piosenkach:

- Bastille - Get Home

- Passenger - Let Her Go)))

NOTATKA ZAPRASZA :)

Dzień pierwszy; 1 listopada

Ranek przywitał mnie z bólem głowy i dosłownie wszystkich mięśni ciała, jednak zwlokłem się z łóżka i chwyciłem zeszyt z piosenkami, tak jak zaplanowałem to poprzedniego dnia i, o dziwo, o tym pamiętałem. Otworzyłem go na stronie z piosenką Veroniki. Przejechałem jeszcze raz wzrokiem po tekście. Nabazgrałem tytuł, I've Got That Friend, żegnając się niemo z tekstem, który już nigdy nie ujrzy światła dziennego. Wyrwałem kartkę, zwinąłem ją w kulkę i cisnąłem do kosza, nie upewniając się, czy tam wpadła, nie obchodziło mnie to.

Wtedy wyszedłem z domu i skierowałem się do najbliższego sklepu papierniczego. Kupiłem dziennik. Taki najzwyczajniejszy w świecie dziennik. Postanowiłem notować w nim wyzwania na każdy kolejny dzień. Postanowiłem zacząć od razu po powrocie.

- Nie będzie łatwo - mruknąłem pod nosem i udałem się do kuchni. Zrobiłem szybkie kanapki i już chciałem wychodzić, jednak zatrzymała mnie wchodząca do domu mama.

- Hej, Caluś! - cmoknęła mnie w policzek i zwinnie wyminęła, ocierając o mnie tylko jedną siatką z zakupami.

- Cześć, mamo. Co się dzieje? Po co te zakupy?

Kobieta odłożyła produkty na stół i spojrzała na mnie zdziwiona.

- Pani Hood ci nie mówiła? - była śmiertelnie poważna.

- Mamo, nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale to ty jesteś panią Hood.

Pokręciła szybko głową, wybuchając śmiechem.

- Miałam na myśli Veronicę. Jej rodzina przychodzi dziś do nas na kolację. Podobno przyjaźnisz się z jej bratem i to on zaangażował całe spotkanie. Cholera, mamy mało czasu, Calum.

Momentalnie rozbolała mnie głowa, nawet mocniej niż przedtem, a nie myślałem, że to możliwe. Podszedłem do szafki z lekami i wyjąłem opakowanie aspiryny.

- Dziecko, nie mów mi, że piłeś wczoraj - spojrzała na mnie z politowaniem.

- Nie, no coś ty, mamo... - skłamałem. Nauczyłem się już dobrze kłamać. - To tylko jakaś migrena, w sumie nie wiem skąd.

- Mam nadzieję. Caluś - westchnęła. - Proszę, ubierz dzisiaj koszulę i sprzątnij w pokoju. Mam nadzieję, że zajmiesz się Veronicą i Anthonym.

Zamarłem. Nie pomyślałem o tym wcześniej. Ronnie w moim domu, w moim pokoju, ze mną, kiedy próbuję się z niej wyleczyć. O mój Boże.

- Calum? Wszystko w porządku? - mama położyła dłoń na moim barku.

- Tak, oczywiście. O której będą?

- O szóstej.

Spojrzałem na zegarek. Trzecia dwadzieścia. Zmarszczyłem nos, jednak po chwili skinąłem głową.

Państwo Darkstone pojawili się niemal punktualnie, niemal, bo spóźnili się cztery minuty, za co oczywiście przeprosili.

- Cześć, Calum! - przytuliła mnie Kristine, a ja odwzajemniłem uścisk, trochę mniej entuzjastycznie. Kiedy w końcu się ode mnie odkleiła, wymieniłem uścisk dłoni z Patrickiem i krótkie, niezręczne spojrzenie z Ronnie.

- Hej, Cal, co będziemy robić? - spytał Tony.

- Zaplanowałem kilka rzeczy, zdejmijcie kurtki i buty, pójdziemy do mojego pokoju - odpowiedziałem.

- My? - odezwała się cicho Veronica.

- Tak. Wy. Ty też - rzuciłem, jednak nie spojrzałem na nią. Kątem oka zobaczyłem, jak ściąga swój płaszcz w beżową kratkę i do końca odsłania swoją czerwoną sukienkę do kolan. Była prosta, nie miała żadnych rozcięć ani dekoltu, przyległa, ale nie obcisła w talii i od bioder rozkloszowana. W każdym razie - nie była niesamowicie wygórowana, jednak mój oddech stał się cięższy. Ale przecież wcale się nie przyglądałem, co ja tam wiem. Odpięła swoje czarne szpilki i znowu stała się niższa ode mnie. Podniosła nieśmiało wzrok i podeszła do mnie, zerkając krótko w moje oczy.

- Idziemy?

Odchrząknąłem.

- Tak, oczywiście. - odwróciłem się do rodziców Veroniki, którzy stali w progu, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. - Mama czeka na pańs... Em... Na was w salonie - poprawiłem się. - Miłej kolacji.

- Dziękujemy, Calum - Kristine uśmiechnęła się do mnie. Skinąłem głową na Ronnie i Tony'ego, nakazując im niemo, żeby poszli za mną.

Kiedy weszliśmy do mojego pokoju, a rodzeństwo zobaczyło moje dekoracje, stanęli jak wryci.

- Co się stało z tym miejscem? - spytała cicho Veronica. Wszędzie porozstawiałem klisze filmowe i rysunki kamer, gdzieniegdzie stały kadry z filmów.

- Postanowiłem przygotować fabułę - wzruszyłem ramionami.

- A jak ona brzmi? Chomiki w kosmosie? - zadrwił Tony, głaszcząc hełm Alexandra.

- Hej, zostaw Alexa, on tu nie ma nic do gadania.

Anthony zachichotał i usiadł na łóżku.

- Więc co będziemy robić, reżyserze? - zapytała Ronnie, jednak chyba nawet ona sama nie poznała swojego głosu, więc odchrząknęła z gracją, poprawiając swoją sukienkę.

- Myślałem o filmowych kalamburach. Przygotowałem jedno i dwuosobowe fragmenty filmów, które będziemy przedstawiać, a osoba siedząca musi odgadnąć tytuł filmu. Gramy na żelki, nic lepszego nie przyszło mi do głowy - uśmiechnąłem się przepraszająco.

- Dobra, ja pierwszy - Tony wstał i wylosował karteczkę z kuferka. Rozwinął ją, a my z Veronicą usiedliśmy. Kiedy przypadkowo nasze kolana się zetknęły, momenatalnie je odsunęliśmy, pilnując, żeby nie powtórzyć tego ogromnego błędu.

Godziny mijały, a my nadal graliśmy, śmiejąc się w najlepsze. Wszystkie cytaty odgrywaliśmy perfekcyjnie, aż w końcu przyszła kolej moja i Ronnie. Pozwoliłem jej wylosować karteczkę, a kiedy rozwinęła papierek, zamarła z szeroko otwartymi oczami. Zabrałem od niej świstek i przeczytałem go z westchnieniem. Zabiję go kiedyś, pomyślałem.

- No dobra, spróbujmy.

Veronica przymknęła na chwilę oczy i stanęła tuż przede mną, wbijając wzrok w moje tęczówki. Zadrżałem niezauważalnie, kiedy położyła dłoń na mojej piersi.

Calum, ogarnij się, pamiętaj o Studniowej...

- Co to jest całość? - spytała cicho, nie przerywając kontaktu wzrokowego.

- Całość to ty i ja - odparłem i zamknąłem ją w szczelnym uścisku moich rąk.

- Czy to Iris? - spytał Tony, a ja odsunąłem się delikatnie od Veroniki.

- Tak, zgadłeś. Ronnie, czy możesz, proszę, sprawdzić, jak radzą sobie wasi rodzice? - wbijałem wzrok w jej brata.

- Oczywiście.

Za chwilę zniknęła za drzwiami.

- Co ty sobie wyobrażałeś, młody?! - krzyknąłem, jednak po chwili opanowałem się i obniżyłem głos, nadal zdenerwowany. - Czy to jakiś twój chory plan na zeswatanie mnie z Veronicą?

- Ale, Calum, ja tylko...

- Ty tylko co? Chciałeś się tylko wtrącić? Po co? Nie rozumiesz, że nigdy nie będę z twoją siostrą?

- Ale ja tylko chciałem mieć starszego brata... - wyszeptał ze szklanymi oczami. - Miałem nadzieję, że jeśli uda mi się połączyć cię z Veronicą, to może mnie polubisz i może zostaniesz moim starszym bratem, którego nigdy nie miałem, a tak bardzo chciałem mieć... Przepraszam - zapłakał i wybiegł z pokoju, zamykając się w łazience. Po chwili rozległo się pukanie i do pokoju zajrzała Veronica.

- Mogę wejść? - spytała cichutko, a ja skinąłem. - Co się stało? - usiadła koło mnie po turecku i wpatrywała się we mnie w ciszy.

- Trochę przesadziłem - wyznałem spuszczając wzrok

Siedzieliśmy w ciszy dłuższą chwilę, kiedy Ronnie zapytała:

- Calum, co się stało z nami?

Przymknąłem oczy i westchnąłem.

- Nie mam pojęcia. Może po prostu nie byliśmy sobie przeznaczeni...?

- Może. - przytaknęła, a ja w końcu podniosłem wzrok i zmierzyłem się z jej spojrzeniem. Było bardziej uporczywe niż kiedykolwiek.

- Ronnie, ja... - zacząłem, jednak nie dane mi było skończyć, bo poczułem jej usta na swoich, kiedy przylgnęła do mnie w spontanicznym pocałunku. Nie opierałem się, a nawet włączyłem do tej bezsłownej wymiany zdań. Czułem, jak zdesperowana była, jak tęskniła... Wszystko. Znowu czułem wszystko. Wplotłem rękę w jej włosy, a ona między pocałunkami spytała:

- Calum, czy od teraz będziesz przy mnie, kiedy będę cię potrzebować?

Kiedy usłyszałem to zdanie, odsunąłem się od niej, żeby spojrzeć jej w oczy. Była rozczochrana, miała trochę nabrzmiałe usta i błyszczące tęczówki. Po jej policzku popłynęła łza, jednak szybko ją otarła, niecierpliwie czekając na odpowiedź.

- Zawsze - przytuliłem ją i pocałowałem w czubek głowy.

- Obiecujesz? - wtuliła się w moje ramię, a ja wyszeptałem jej prosto do ucha:

- Obiecuję.

Od razu skarciłem się w myślach. Tego dnia nie wykonałem zadania, a nawet zaprzepaściłem swoje szanse na odrobienie tego na co najmniej kilka następnych.

------------------

 AAAA, JARAM SIĘ TĄ CZĘŚCIĄ TAK MOCNO ŻE OMG <3333

Ale później już nie będzie tak kolorowo, wiecie, Studniowa się zaczyna i takie tam :'c

Za chwilkę dodaję zdjęcie Jess, zapomniałam ostatnio :D

Przypominam o konkursie, jest już 12 maja, a czas tylko do 31! :')

A teraz ta ważna część - bardzo wam dziękuję za wspólnie spędzony miesiąc i za tyle wyświetleń i komentarzy. Szkoda mi tylko, że pod 1.10 były tylko cztery, no ale cóż, i tak jest super, one mnie bardzo motywują do dalszego pisania.

Obecnie statystyki wykazują, że najwięcej was wchodzi w godzinach 18-19 i 21-22, wy nocne Koniki, hahahahahha :D

Mam nadzieję, że będziemy obchodzić jeszcze sporo takich miesięcznic! A póki co, proszę, żebyście pisali swoje ulubione fragmenty wszechczasów z hasztagiem *profesjonalnie* #MIESIĄCSTUDNIOWEJ.

Część dedykuję Kornelii, która upiera się, że nie będzie Koniem, bo nie lubi Veroniki (ona jest jakaś dziwna, pfpfpf). Mam nadzieję, że ją w końcu polubisz, hahahah :D <3