2.4

(((Część pisałam przy piosenkach:
- A Fine Frenzy - Almost Lover *radzę sobie przeczytać tłumaczenie przed przeczytaniem części*
- Glee - Jar Of Hearts)))

Dzień czternasty; 14 listopada

Nie miałem najmniejszej ochoty opisywać tego dnia, bo uważałem, że był jednym z najżałośniejszych w moim życiu, jednak to wyszło samo. Tak jakbym zupełnie tego nie planował. Mimo wszystko dodam go do mojej historii, bo jest niezwykle ważnym elementem całej układanki.

Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Rano potrzebowałem trzech dużych, czarnych kaw, żeby w ogóle wstać, a w szkole i tak byłem na tyle nieprzytomny, że nieświadomie zgodziłem się dostarczyć alkohol na urodziny Mike'a. Wróciłem do domu również całkiem mechanicznie.

Pierwszym, co zrobiłem po wejściu do domu, było złapanie gitary. Zacząłem coś brzdąkać, tak po prostu. Potrzebowałem tego. Było tak niesamowicie uspokajające i jednocześnie pobudzające, że nie mogłem przestać. Moje palce przesuwały się po gryfie, a gitara wydawała dźwięki, które były dla mnie dziwnie nieznajome. Po chwili zanuciłem pod nosem tekst pewnej piosenki i dopiero wtedy stało się to dla mnie jasne.

Goodbye my almost lover

Goodbye my hopeless dream

I'm trying not to think about you

Can't you just let me be?

Tak bardzo, jak chciałem przestać, nie mogłem. Zwyczajnie nie mogłem. To było straszne. Przetwarzałem w głowie wszystkie obrazy tego, jak było nam dobrze, jacy byliśmy szczęśliwi odwracając się od świata i zamykając w swoim własnym. Po prostu ciesząc się sobą. Zapominając o stereotypach.

So long my luckless romance

My back is turned on you

Should've known you'd bring me heartache

Almost lovers always do...

Nie powstrzymywałem już uczuć, to wszystko za bardzo mnie przytłoczyło, zabiło wszystkie moje mury, które tak skrupulatnie budowałem przez wiele lat...

Płakałem, przyznaję. Wiecie, to taki głupi stereotyp, że faceci nie płaczą. Ale tak naprawdę płaczemy o wiele więcej niż dziewczyny. Tylko robimy to w ukryciu, wtedy, kiedy nikt nie widzi. Kiedy możemy dać upust emocjom bez ryzykowania swojej zakichanej męskiej dumy.

Zadzwonił mój telefon, jednak całkowicie go zignorowałem. Grałem dalej. Muzyka była moim kluczem na zewnątrz, moją ucieczką od tego wszystkiego. Struny boleśnie wbijały się w moje palce, nie obchodziło mnie to w najmniejszym stopniu. Byłem tylko ja i muzyka, w wielkiej bańce oddzielającej mnie od problemów, od świata, od niej.

I znowu moje cholerne myśli poleciały do niej, jakby były od niej jakoś głupio uzależnione. Wróć. To nie one były głupie. To ja byłem. Bo dałem się tak łatwo omotać, takiej jednej, małej, zwykłej osóbce, niepozornej, a jednak...

Westchnąłem ciężko, kiedy piosenka się skończyła.

- Goodbye my hopeless dream... - wyszeptałem i odłożyłem gitarę. Siedziałem w miejscu wpatrując się w ścianę. Nie myślałem o niczym. Nie czułem nic. Nie wiedziałem nic. Jedyną pewnością w moim życiu była ona, a ja pozwoliłem jej odejść. Nie pozwoliłem; ja tak naprawdę ją wypchnąłem. Z mojego życia, mojego świata. Ze mnie.

Popadłem w niesamowity szloch i rzuciłem się na łóżko, wtulając twarz w poduszkę. Leżałem i płakałem, tak w sumie bez celu, bo przecież nie myślałem.

Tymczasem mój telefon nie przestawał dzwonić, a ja nadal go ignorowałem, jednak po piętnastu minutach nieustających połączeń stwierdziłem, że to coś ważnego. Wydmuchałem nos i odchrząknąłem, po czym wcisnąłem zieloną słuchawkę.

- Halo?

- Pan Calum Hood?

- Umm... Tak, o co chodzi?

- Musi pan pilnie przyjechać do szpitala Ravensdale. Jedna nasza pacjentka kazała pana zawiadomić.

- Zaraz. - poderwałem się z miejsca i zacząłem ciężko oddychać. - Pacjentka?

- Tak, proszę pana. Panna Veronica Darkstone, dokładniej. Odmówiła jakichkolwiek działań na swojej osobie, dopóki nie spotka się z panem. A muszę napomknąć, że miała wypadek, biegła przez ulicę i wpadła pod samochód, ma złamane dwa żebra i kilka mniejszych obić.

- O mój Boże - wyszeptałem. - Zaraz będę.

Rozłączyłem się i założyłem buty najszybciej, jak tylko się dało.

Goodbye my almost lover...

Gdybym tylko wiedział, jak bliska naszej sytuacji była ta piosenka, nawet bliższa, niż byłem tego świadomy... Przecież ona mogła umrzeć w tym wypadku! Wybiegłem z domu i po raz pierwszy od dłuższego czasu wsiadłem do mojego samochodu.

Odpalił od razu, więc z piskiem opon wyjechałem w stronę Ravensdale. Włączyłem radio, żeby rozładować swój stres i nie zrobić nic głupiego. Dopadły mnie słowa nazbyt teraz znajomej piosenki.

I never wanted to see you unhappy...

Szybko przełączyłem stację i wypuściłem oddech, który nieświadomie wstrzymywałem. Było już dość ciemno, słońce zaszło jakieś dziesięć minut temu.

Szpital pojawił się w polu mojego widzenia. Zaparkowałem niedokładnie i wybiegłem z samochodu, kierując się w stronę drzwi Ravensdale.

W środku przywitała mnie pielęgniarka, która od razu skierowała mnie na salę Veroniki. Wparowałem tam i wtedy ją zobaczyłem. Miała wiele zacięć na twarzy, najpoważniejsze biegło przez jej dolną wargę, jej włosy były posklejane krwią i potem, a wystający spod kołdry but okazał się całkowicie zniszczony. Podszedłem do niej cicho, a ona uchyliła oczy.

- Boże, Veronica... - wyszeptałem, kładąc dłoń na jej policzku i kucając przy niej.

- Calum. - próbowała się uśmiechnąć, ale zamiast tego jej twarz wykrzywił grymas bólu. - Przyszedłeś...

- Ćśś... Nic nie mów. Jestem. Pamiętasz? Obiecałem ci coś...

- ...Będę zawsze, kiedy będziesz mnie potrzebować - wychrypiała i skinęła niezauważalnie głową. Chwyciłem jej małą dłoń i schowałem ją w swojej. Pocierałem kciukiem jej knykcie uspokajając nie tyle ją, co samego siebie.

- Czy teraz dasz im się wyleczyć?

Ronnie skinęła ponownie.

- Księżniczki nie mogą mieć połamanych żeber, prawda? - znowu próbowała się uśmiechnąć.

Usiadłem na krześle obok niej, a chwilę później do sali wszedł lekarz.

- Czy możemy? - spytał Veronicę.

- Teraz tak, doktorze.

Spojrzałem na nią ostatni raz, posyłając jej Uśmiech Connie, a ona poruszyła ustami, nie wydając z siebie ani dźwięku.

Dziękuję, Calum.

Potem pielęgniarki wywiozły ją z pomieszczenia, a ja zostałem w nim sam z moimi myślami. Bańka została w domu, razem z gitarą, więc nie miało mnie co obronić.

------------

Oh, okej, to dla mnie za dużo, nie wiem, jak ja dojdę do szkoły z tymi wszystkimi uczuciami, omg, cidjsivjisdjvi :'c

No także ten, jest sobie przedpremierowo 2.4, jarajcie się, przypominam o konkursach i takie tam. Ta część mnie zabiła :C

Trzymajcie się, koniki, kocham was, może jeszcze dopiszę coś jak wrócę do domu aka o piętnastej.

+ dodam wam jeszcze tak na dobitkę zdjęcie Caluma w pewnej koszulce, hm hm hm :')