2.15

(((Część napisałam przy:

- Ed Sheeran - Afire Love *nawet jeśli nie do części to i tak polecam posłuchać, bardzo mądra piosenka*

- Ed Sheeran - Even My Dad Does Sometimes

- Ed Sheeran - Nina)))

NOTATECZKA ZAPRASZA, JOŁ

Dzień siedemdziesiąty czwarty; 14 stycznia

Pogrzeb mojej mamy minął szybko. W kościele odbyło się krótkie nabożeństwo, każdy obecny był dla mnie obcy i mam wrażenie, że przybył tylko z polecenia rodziców Veroniki, którzy opłacili całą uroczystość i zajęli się jej przygotowaniem.

Potem przenieśliśmy się na cmentarz, gdzie wylało się kilka łez, głównie ode mnie i Ronnie, która ciągle uparcie trzymała moją rękę. Przyłapałem raz Kristine na wycieraniu chusteczką policzków i Patricka, który obejmował ją, szepcąc jej coś do ucha. Cała reszta stała pusto wpatrując się w znikającą w ziemi trumnę. Nie znali tej kobiety, nie mieli kogo żałować.

Sama stypa zaś okazała się dla mnie niezwykłą terapią. Ronnie podeszła do mnie i usiadła na krześle koło mnie. Wziąłem ją za rękę i uśmiechnąłem się cierpko.

- Co jest, Darkstone? Szkoda ci starej kobiety, której prawie nie znałaś?

- Nie mów tego, Calum. Twoja mama była niesamowitą kobietą, mimo że za dobrze jej nie znałam. Wiesz,że potrafię od razu powiedzieć, czy ktoś jest dobry, czy nie.

- Nie mówiłaś mi od razu, że Luke jest zły - zauważyłem zgryźliwie, a ona skrzywiła się.

- Nie przypominaj mi, proszę - szepnęła, a ja westchnąłem.

- Przepraszam. Naprawdę nie chciałem. Po prostu miotają mną emocje.

- Calum, tutaj jesteś - usłyszałem za swoimi plecami i odwróciłem się. Tuż za mną stała Kristine. Jej policzki, mimo starannych prób zatuszowania tego, nadal były pokryte cienkimi stróżkami zaschniętego makijażu. - Jak się trzymasz?

- Jest w porządku - odparłem i wzruszyłem ramionami.

- To dobrze, już zaczynałam się martwić. Pamiętaj, że zawsze możesz liczyć na mnie i na Patricka, jeśli byś czegoś potrzebował - położyła rękę na moim barku, a ja podziękowałem jej skinieniem głowy. Chwilę później odeszła, a ja zostałem sam z Veronicą. Przynajmniej tak mi się wydawało, bo nie zauważyłem Anthony'ego, który zajął miejsce po mojej drugiej stronie.

- Mama jest głupia - powiedział, a ja podskoczyłem w miejscu. Odwróciłem się w jego stronę, a on skrzywił się i powtórzył: - Mama jest głupia.

- Przynajmniej masz mamę - odpowiedziałem cierpko, ale on puścił to mimo uszu.

- ,,W porządku" nie oznacza ,,dobrze". ,,W porządku" nie oznacza ,,szczęśliwy". ,,W porządku" to stan, w którym nie czekasz na kolejny dzień z podekscytowaniem, w którym nie jesteś szczęśliwy, w którym czasem się zaśmiejesz, ale to nie oznacza, że jesteś radosny. ,,W porządku" to tylko zamiennik ,,jeszcze żyję". Taki stan egzystowania, w którym wszystko jest ci obojętne. Równie dobrze mógłbyś umrzeć i w tym momencie, ale to i tak byłoby ,,w porządku".

- Kiedy ty tak wydoroślałeś? - Veronica spojrzała na niego ponad moim ramieniem.

- Kiedy suszyłaś włosy dzisiaj rano - uśmiechnął się do niej, a ja spojrzałem mu w oczy.

- Dziękuję, że rozumiesz - wyszeptałem, tak, żeby tylko on mógł mnie usłyszeć. Odpowiedział skinieniem i odszedł, siadając kilka krzeseł dalej i dając mi do zrozumienia, że mam porozmawiać z Veronicą.

- Więc - zaczęła, skubiąc nitkę swoich szortów. Były śliczne. Ona była śliczna. Nadal. Uciekłem wzrokiem na wazon na stole.

- Więc - powtórzyłem, a ona ścisnęła moją rękę, niemo prosząc mnie, bym na nią spojrzał.

- Pamiętaj, że nadal masz mnie. Zawsze będę przy tobie, nieważne, co się stanie. Zawsze będę cię kochać, zawsze będę cię wspierać. Jestem wdzięczna losowi, Boże, jestem tak niesamowicie wdzięczna, że mogłam cię poznać. Jesteś wspaniałym człowiekiem. Nie zapominaj o tym.

Ciągle patrzała mi w oczy, a ja nie wytrzymałem i porwałem ją w objęcia, szlochając w jej obojczyk.

- Była taka młoda, Ronnie, miała tyle życia przed sobą...

- Wiem, Calum, wiem. - gładziła mnie delikatnie po włosach, szepcząc do mojego ucha. - Zawsze będzie z tobą. Nie widzisz jej, ale zawsze będziesz tobą.

- Dziękuję.

- Za co? - zdziwiła się.

- Za to, że jesteś - pocałowałem ją w czoło, a ona przytuliła mnie mocniej.

- Zawsze będę. A ty zawsze będziesz? Obiecałeś mi to, pamiętasz?

- Pamiętam. Zawsze będę przy tobie, kiedy będziesz mnie potrzebowała.

Spojrzałem w górę odrywając się od niej na chwilę.

- Pamiętasz, kiedy nie zjadłem kolacji, mamo? Na pewno pamiętasz. Przewidziałaś to. Przewidziałaś, że się zakocham.

------------------

Krótko, bo to część przejściowa, teraz powolutku nastąpi rozwiązanie akcji rozdziału drugiego. Tylko 5 części do końca rozdziału 2 i tylko 9 dni do kwartału Studniowej! Nie będzie mnie wtedy w domu, będę się szlajać po górach, ale jak tylko wrócę, napiszę do was. Tymczasem proszę was o wypisanie waszych ulubionych fragmentów z całej Studniowej jak dotąd w hashtagu #Studniowa, kocham to czytać <3

Pewnie parę z was już zauważyło, ale zrobiłam trailer pierwszych dwóch rozdziałów Studniowej i w sumie jestem z niego zadowolona, znajdziecie go w podstronie 'Trailer'.

W OGÓLE JESTEM W ROZPACZY, AFTER PO ANGIELSKU SIĘ SKOŃCZYŁ I JESTEM ZDESPEROWANA, WIĘC NAPISAŁAM DO WYDAWNICTWA, ŻEBY PRZETŁUMACZYLI KSIĄŻKOWĄ WERSJĘ NA POLSKI (tak, wychodzi książkowa wersja Aftera) I OMG TEN OSTATNI ROZDZIAŁ BYŁ PERFEKCYJNY *jeśli czytasz Aftera to nie czytaj dalej aż do następnego akapitu, bo spoileruję* ONA NIE CHCIAŁA GO POŚLUBIĆ, A ON SIĘ JEJ OŚWIADCZAŁ CIĄGLE, A W OSTATNIM SIĘ SPOTKALI PO LATACH I ONA DO NIEGO, ŻE CHCE GO POŚLUBIĆ, WIĘC ON DO NIEJ 'TO JEDZIEMY DO VEGAS', ALE ONA NIE BYŁA PEWNA CZY CHCE OD RAZU, A ON JEJ POWIEDZIAŁ, ŻE VEGAS JEST KILKANAŚCIE GODZIN DROGI STĄD I WTEDY SIĘ NAMYŚLI, A ONA TAKA OK I OMG <33333

No i znowu napiszę, że bardzo was kocham i jaram się 'Photograph' Eda Sheerana, bo jest takie Koniowe, yaaaay!

I WŁAŚNIE HOLANDIA WYGRAŁA W KARNYCH MECZ O PÓŁFINAŁ, YESSSSS BICZYS *tylko ja oglądam mecz i piszę część o stypie XD*