2.17

(((Piosenki do części:

- 5 Seconds Of Summer - Close As Strangers

- Ed Sheeran - One

- One Direction - Right Now *miałam dzień starych piosenek i akurat to mi podpasowało :D*)))

Dzień osiemdziesiąty czwarty; 24 stycznia

Lato biegło pełną parą - słońce przygrzewało turystów rozrzuconych na australijskich plażach, sklepy pękały w szwach od spragnionych lodów czy zimnych napojów. Zwykły, ciepły dzień, powiecie. Wcale nie. Dzień, w którym zniszczyło się dla mnie wszystko.

- Hoodie! - zawołał już pijany Michael i wybuchł niezdrowym śmiechem. Przewróciłem oczami odpychając rękę Julie, która leżała na moim barku. - Jak tam tfoja Veronicaaaaaa? Posssfoliła fyjść małemu Calusiowi na impfeeeeeskę? - zawył, a ja pacnąłem się w czoło.

- Uspokój się, stary. Tylko z nią mieszkam, nie jest moją niańką - mruknąłem. - Pozwoliła - dodałem tak cicho, żeby tylko Juls mogła to usłyszeć, a ta parsknęła śmiechem.

- Z szego się tam śmiejesie? - spytał Mike i wpadł na wieszak na kurtki. - Ojej, pszepraszam pana, nie zauwaszyłem...

I ja, i blondynka obok mnie zaśmialiśmy się głośno, po czym Julie spytała:

- Kiedy on zdążył się tak zrobić?

- Nie wiem, ale jest bardziej wstawiony niż ja, a to moja impreza i wszyscy powinni chcieć pić ze mną. - burknąłem, a Juls wbiła mi łokieć w żebra.

- Zazdrosny, panie Hood? - uśmiechnęła się, a ja już miałem zaprotestować, ale przerwał mi głos za moimi plecami.

- Właściwie pan Hood nie jest zazdrosny, ale pani Hood już tak - Veronica roześmiała się i przytuliła mnie od tyłu.

- Cześć, słonko - posłałem jej promienny uśmiech, a Julie udała, że wymiotuje.

- Wystarczy, gołąbeczki, bo już mi niedobrze - wywróciła oczami i odeszła. Odwróciła się jeszcze na chwilę i krzyknęła: - Jeszcze raz najlepszego, Hood!

- Dzięki - powiedziałem pod nosem.

- Hej, co jest? Nie obchodzisz zbyt hucznie swojej spóźnionej imprezy urodzinowej.

- Moja mama nie żyje, to nie jest wystarczający powód? - westchnąłem zrezygnowany. Przynajmniej przy niej nie musiałem udawać szczęśliwego.

- Może i tak. Ale czasu nie cofniesz. Napij się za mną - podała mi jakąś szklankę z drinkiem i sama chwyciła podobną.

Wziąłem potężny łyk i spojrzałem na Ronnie, która właśnie krzywiła się od alkoholu.

- Przecież ty nie pijesz - zauważyłem po chwili.

- Zasady są po to, żeby je łamać - mrugnęła do mnie i znowu się napiła. - Nie piję z pozoru, pamiętasz?

- Taa, znowu pozory - mruknąłem i wziąłem ją za wolną rękę. Pociągnąłem ją w stronę schodów i zaprowadziłem do mojej sypialni. Tam usiedliśmy na łóżku i oboje wpatrywaliśmy się w swoje szklanki.

- Wiesz... - Veronica zaczęła, a ja spojrzałem na nią z nadzieją. Pamiętała?

- Tak?

- Nie jestem pewna, czy to, że śpisz ze mną w pokoju jest dobrym pomysłem - wyrzuciła szybko i odwróciła wzrok.

- Co? Dlaczego? - zmarszczyłem brwi. Nie pamiętała.

- Nie wiem, nie podoba mi się to, jak mogłoby to wyglądać, gdyby kiedyś z rana odwiedzili mnie rodzice - przygryzła wargę.

- Ronnie, czy ty pamiętasz, o czym rozmawialiśmy dwie noce temu? - wypaliłem i położyłem dłonie na ustach chcąc cofnąć czas i wypowiedziane słowa. Veronica jednak spojrzała mi w oczy i pewnym na pozór głosem oznajmiła:

- Tak. Pamiętam, jak snułeś plany o naszej przyszłości w twoim domu, pamiętam jak mówiłeś o tym, że będziesz pisarzem, a ja będę wprowadzać korekty do twoich tworów, żeby były idealne. I przede wszystkim pamiętam, jak mi się oświadczyłeś. - Przy ostatnim słowie jej głos się załamał, a ona odwróciła wzrok.

- Ronnie, ja... - chwyciłem ją za rękę, jednak wyszarpnęła ją i postawiła szklankę na podłodze.

- I pamiętam, jak ci odmówiłam, Calum - powiedziała stanowczo, a ja spojrzałem na nią urażony.

- Nie musisz przyjmować oświadczyn, które wypowiadałem na pół przytomny, ale przynajmniej mnie nie odpychaj - zmarszczyłem brwi.

- Czyli uważasz, że nie chcesz się ze mną ożenić, tak?

- Tak. To były tylko głupie rozmowy, Ronnie - spojrzałem jej w oczy, a ona położyła swoją dłoń na moim policzku i zapłakała bez najmniejszego ruchu. Tylko łzy, nic więcej. - Czy coś nie tak?

- Nie, nigdy. - otarła twarz, jakby dopiero zdała sobie sprawę z tego, że łka. - Czy chcesz się teraz ze mną rozstać? - wyszeptała, a ja momentalnie wziąłem ją w objęcia.

- Jak mogłaś w ogóle tak pomyśleć! Jesteś teraz wszystkim, co mam. Nie mógłbym z ciebie zrezygnować...

- Dziękuję.

- Za co? - zdziwiłem się.

-Spełniłeś moje marzenie. Zawsze chciałam znaleźć kogoś, dla kogo będę wszystkim. - wtuliła głowę w zagłębienie mojego obojczyka, a ja wziąłem ją delikatnie na kolana.

- Hooodieeeee - usłyszałem Michaela zza drzwi, więc westchnąłem poirytowany i zsuwając z siebie Ronnie, podszedłem do drzwi.

- Czego?! - krzyknąłem i zobaczyłem panią w eleganckim stroju tuż za nim.

- Jakaś penienka do siebie, Calum. Bąś gszeszny - wydukał i na pół odszedł, na pół dotoczył się do schodów.

- To, co tu zastałam, tylko utwierdziło mnie w decyzji - mruknęła kobieta, a ja spojrzałem na nią znudzony.

- Przepraszam, kim pani jest?

- Abigail Waterson, komornik sądowy - podała mi rękę, ale ja tylko stałem skamieniały w miejscu.

- O co chodzi? - spytała rzeczowym tonem Veronica zza moich pleców.

- Pani Hood, matka pana Hooda, nie spisała testamentu przed śmiercią. Ten dom jest teraz niczyj, więc idzie na licytację - wzruszyła ramionami, a ja poczułem, jak uginają się pode mną nogi.

- Jak to... na licytację? - wydukałem i przytrzymałem się framugi.

- Przykro mi, panie Hood. Licytacja zaczyna się jutro w południe i kończy o północy. Do rozpoczęcia musi pan zabrać stąd wszystkie swoje rzeczy - rozejrzała się dookoła i zatrzymała zniesmaczony wzrok na nieprzytomnym Michaelu, który miał jeszcze w dłoni czerwony kubek. - A to może okazać się trudne, więc radzę zacząć od razu. Przepraszam również, że przychodzę o dziewiątej wieczorem, ale wcześniej wyceniałam jeszcze inne własności pańskiej matki.

- Jakie inne rzeczy mojej matki?! - wybuchnąłem i już chciałem się rzucić na tą sukę, ale Ronnie złapała mnie za ramię i powiedziała bezgłośnie: ,,Nie, Calum".

- Pierścionek zaręczynowy, na przykład - odpowiedziała Abigail niewzruszona. - Ale okazał się całkowicie bezwartościowy, bo cały pokrył się już rdzą, a kamień i tak był sztuczny. Możesz go zatrzymać - sięgnęła do kieszeni i wsunęła mi w dłoń pierścionek matki. Załkałem cicho i zacisnąłem wokół niego palce.

- Proszę się stąd wynosić, natychmiast - warknąłem do kobiety, ale ona spojrzała na mnie z pogardą.

- To już nie jest pański dom. Nie może mi pan polecić się stąd wynieść.

Mimo to odwróciła się na pięcie i odeszła, mijając na palcach ciało Michaela (bardziej z obrzydzenia niż strachu przed obudzeniem go).

- Calum... - zaczęła Ronnie, jednak przerwałem jej, odwracając się do niej i przyciągając ją do siebie.

- Veronica, jeśli nie jesteś pewna tego, czy naprawdę chcę z tobą być, że naprawdę jesteś dla mnie wszystkim... - uklęknąłem przed nią i wziąłem jej dłoń w swoją. - ...weźmiesz jedyną rzecz, która została mi po mamie. - założyłem pierścionek na jej palec, a ona zaskoczona podniosła rękę i przyjrzała się biżuterii.

- To najpiękniejszy gest, jaki ktokolwiek kiedykolwiek skierował wobec mnie, Calum - przytuliła mnie mocno i zapłakała. - Kocham cię strasznie mocno...

- Ja ciebie też, Ronnie. Ja ciebie też.

Westchnąłem i oboje zamilkliśmy, po prostu stojąc w swoich objęciach. Po jakimś czasie odezwałem się cicho:

- Możesz go odrdzewić, jeśli chcesz, bo ja obecnie nie mam dyspozycji, żeby to zrobić, rozumiesz.

- Rozumiem - wyszeptała i odsunęła się ode mnie, po prostu patrząc mi w oczy. - Pomóc ci się spakować?

Skinąłem i w ciszy zabraliśmy się za zbieranie moich rzeczy do losowych toreb i pudeł.

---------------------

 Oki doki, pewnie mnie zabijecie za to i w ogóle, ale oczy mi się zamykają, bo spałam w nocy z godzinkę maksymalnie. Wracałam sobie z tego Wrocławia, a moja koleżanka z przedziału nagle rzyga, biegnę z nią do łazienki, poszłam jej po wodę, siedziałam z nią cały czas tam i zawsze z nią biegałam jak coś się działo, a moja super świetna kadra miała to w dupie, oops ;_; jeszcze sobie koleś stwierdził, że razem ze swoją grupką dwudziestoosobową zrobi sobie dodatkowy przedział na korytarzu i raz Zuza nie zdążyła dobiec i jej trochę wyciekło między palcami koło jego nóg (mmm smacznie) i on zaczął się do mnie spinać, że to nie jest stodoła i że ona ma się ogarnąć i w ogóle, myślałam, że mu przywalę w ryj normalnie, nfcdjubhnujfdhnsbjf

OGÓLNIE TO BIG LOVE DLA ELLI I ALI, KTÓRE DBAŁY O TO, ŻEBY LUDZIE GŁOSOWALI NA STUDNIOWĄ W TEJ ANKIECIE, BYŁYŚMY DRUGIE, DZIEWCZYNY! JESTEŚCIE NIESAMOWITE, JESTEM Z WAS TAK CHOLERNIE DUMNA, ŻE TO AŻ BOLI, OMG, JESTEŚCIE KOCHANE <33333

No a obóz ogólnie spoko, najpierw jechaliśmy do Szklarskiej i po nieprzespanej nocy 20 km pod górę, różnica wysokości około 500 metrów, potem 2 noce w schronisku Na Hali Szrenickiej, po czym szliśmy 10 km do schroniska Odrodzenie, gdzie spaliśmy tylko jedną noc i następnego ranka już znowu w drodze, tym razem jakoś 15 km do schroniska Samotnia, tam byliśmy 5 dni, potem do Karpacza, z Karpacza do Jeleniej Góry, z Jeleniej Góry do Wrocławia, we Wrocławiu spaliśmy w Komendzie Dolnośląskiej ZHR (lel co XD) i byliśmy tam 2 dni i dzisiaj wróciłam. Tam, gdzie zostawaliśmy na kilka dni oczywiście dziennie średnio 12-13 km :)) Ale spoczko, dałam radę, nawet z ogromnym plecaczkiem, yay <3

Chciałam pisać na obozie, ale w każdym wolnym czasie spałam XD

No więc, witajcie z powrotem, kocham was i w ogóle :)

Ps. NIESPRAWDZANY, przeliteruję: N I E S P R A W D Z A N Y :)